مراسم اوزال از آیین های دریانوردی می باشد که در هنگام بر افراشتن بادبان بر پا می شود و در آن نهمه هایی به گویش محلی خوانده می شود و گوش نواز و دیدنی است. اوزال پارچه ضخیمی است به نام شگه که طول هر طاقه آن 20 متر و عرض آن 60 سانتی متر بود. از پارچه شگه 50 قطعه انتخاب و بادبان کشتی را می‌ساخته‌اند. طرح بادبان را ناخدا می‌ریخت و به وسیله جاشوها دوخته می‌شد. همه ناخداها از عهده این کار بر نمی‌آمدند. شکل بادبان به صورت مثلث است، پارچه بادبان یا شگه را در اوایل از دژگان و لنگه تهیه می‌کردند و در گذشته از کراچی تهیه می‌کردند. برای دوختن بادبان به سه یا چهار روز وقت نیاز بود. پس از دوخته شدن شراع دورتادور آن را بندی قرار می‌دهند که به‌نام داسه معروف است. برای دگل بزرگ سه بادبان می‌دوختند که به‌نام اوزال بزرگ، اوزال میان و اوزال ترکیت نامیده می‌شدند. اوزال بزرگ برای باد کم، اوزال میان برای باد متوسط و اوزال ترکیت یا کوچک برای بادهای شدید و مواقع طوفانی استفاده می‌شد.
